Ойрд хүн болгон л цагаан сар гэлцээд нутгаа жоохон санагалзана. Тоглож өссөн Хангай минь уу зээ:
Уул, үүл нь нийлэн харагдах
Умрын цэнхэр хангай минь ээ хө
Унтах нойронд зүүдлэгдээд байдаг
Усы нь уусан хангай юмаа хө
             Хангай наран хан аав минь
             Сүргээ хариулсан нутаг аа хө
             Халхын саран гоо ээжий минь
             Сүүгээ өргөсөн газар аа хөө гэж .
Хэд хоног л дараалж зүүдлэх юм. Зүүдэндээ хөл нүцгэн өвсөн дээгүүр алхалаад аагь танын үнэр хамар цоргин царцаа голион дуунаар хэвтэж байх юм:
Зүүдэн дунд минь толгод нь үзэгдээд
Зүсрэх бороотой тэнгэр нь цэнхэртээд
Санаа алдахад салхи нь үнэртсэн
Сайхан нутгийн бараа тодхооон гээд л сэрэнгүүтээ цонхоо онгойлгоод жоохон исгэрлээ. Алсыг харлаа, юу зүүдэлснээ бодлоо. Зүүдэн дундаа:
Яасан цэнгэг юм бэ
Монголын ариун агаар
Яасан цэлмэг юм бэ
Монголын хөх тэнгэр энэ тэр гэчихсэн агаарт дүүлж байх юм.  Хэдэн жил байж байгаад нэг очихоор ямар сайхан гээч:
Насны нөмөртэй аавындаа зориод очихоор
Нарны илч нь наашлах шиг болдог доо
Буруу санаагүй цайлган удмынхаа
Буян хишгийг даахтайгаа л болоо юу даа хөө гэсээр ажилын өрөө лүүгээ ортол нутгаас өвөртөлж ирсэн нутгийн минь чулуу нүдэнд туслаа:
Аягын чинээ жаахан чулуу
Айзам яруу нутгийн минь чулуу
Нарны туяанаас ойсон сувд юм
Намираа борооны шивэрсэн дусал юм
Нарны туяанаас ойсон сувд юм
Намираа борооны шивэрсэн дусал юм
Маш хурдан утасаа шүүрч аваад гэр лүүгээ залгав аавынхаа хоолойг сонсож хосгүй баярын нулимас хоёр нүдийг минь бүрхлээд ингэж хэлэв:
Аав минь та хүүгээ санахын цагтаа
Аглаг уулсынхаа чулуунаас атгаж нэг тайвшраарай
Айл болон тоглож өссөн аглаг бэлийн минь чулуу
Алагхан үрээ санасаныг аяндаа тайвшруулнаа гэж. Тун удалгүй л дээд зовхи минь татлаад уналаа:
Байн байн дээд зовхи татаад байх чинь
Буцаад харихын шинж нь юм уу даа