Энэтхэгийн нэг тосгонд нэгэн эмэгтэй аж төрөх аж. 6-8 м² нэгэн урцанд эгчтэйгээ, тэдний хүүхдүүд нь гээд 10 аад хүн давхар орорхуу юман дээр зэрэгцэж унтан, ядуугийн дээдээр амьдарч байх юм.
Гол нь зүгээр суугаад залхуурч хэвтээд, арчаагүйдээ ядуурчихсан биш, тийм орчинд хөдөлмөрийн хөлс гэж хэдхэн зоосоор л тооцогддог аж.
Өглөөнөөс орой хүртэл тариан талбай дээр борви бохис хийхгүй хүнд хүчир нөхцөлд ажиллана. Өдөртөө олсон хэдхэн зоос нь юу юундаа ч хүрэхгүй.
Хамгийн гол нь тэр эмэгтэй зөвхөн ядуугийн зовлонгоос гадна өдий хүртэлхи насандаа их зовлон туулжээ.
Нохой сүүлээ гэдэг шиг дорой буурай улсуудад дээрлхэх хүн мундахгүй юм даа.
15 жилийн тэртээ өөрийн төрсөн хоёр охинтойгоо одооныхоос дээрдэхгүй байдалтай ч элэг бүтэн, охидынхоо өсч томрохыг харан сэтгэлээр "баян" аж төрдөг байж. Нэг удаа тариан талбайны газрын эзэн нь тэдний хөдөлмөрийг шулаад зогсохгүй, ургац ургаагүй, сайн ажиллаагүй, дээрээс нь элдэв татвар түрээс гээд өнөөх бүсгүйг яалт ч үгүй өрөнд оруулчихсан юм байх.
Хөөрхий бүсгүй өрөө төлөх чадваргүй, юугаараа ч төлөх юм билээ. Харин эзэн нь өрийн төлөөсөнд хоёр охиныг нь гэртээ зарцлахаар хүчээр авчихсан юм байж. Өнөөх хоёр охин тухайн үед 4, 6 орчим настай байсан бөгөөд өнөөх зовлонт эх охидуудаа түүнээс хойш олж харалгүй сураг алдарчээ.
Төрүүлсэн хоёр сайхан охидуудаасаа хагацсан эх цөхрөнгөө бартал хайж сураглан, өнөөх хүнээс хүүхдүүдээ нэхтэл, "...гэрийн ажил хийж чадахгүй байсан тул асрамжийн газар өгсөн, тэрнээс хойш сураг алдарсан..." гэхээс өөр өөдтэй хариу сонсолгүй, дээшээ тэнгэр хол доошоо газар хатуу явсаар өчнөөн жилийг өнгөрөөсөн ч нэг ч сураг байсангүй. Тэр эхийн үгийг тоож сонсох хүн ч байсангүй.
Ядуу айлын хүүхдүүдийг энэ мэт аргаар дарамтлан эцэг эхээс нь салган, асрамжийн газар байлгаж байгаад, нэр усыг нь өөрчлөн "өнчин" хэмээн тодотгоод, гадаадын үр хүүхэдгүй айлуудад их хэмжээний мөнгөөр зуучлан "үрчлүүлж" буй журмаар "зардаг" асар том бүлэглэл байдаг нь олны нүдэнд илт боловч, тэдгээр мафиуд нь цагдаагийн газартай гар хөл нь болон хамсаатан болчихсон тул энгийн ард иргэд нь яаж ч чаддаггүй аж.
Ингээд нэгэн сайн санаат хүн 15 жилийн дараа энэ хэргийг судлахаар болж, туйлбартай хайсны эцэст сураг алдарсан хоёр охиныг олж байх юм.
Хоёр охин нас биенд хүрсэн, сайхан охидууд болжээ. Баян америк гэр бүл тэр хоёр охиныг тухайн үед Энэтхэгт байхдаа үрчилж авсан бөгөөд мэдээж тухайн байгууллагын ард нь ийм мафиуд байдгийг мэдээгүй гэх. Хоёр охин хоёулаа коллежид сурдаг, дутагдах гачигдах зүйлгүй сайхан л амьдардаг аж. Үрчилж авсан аав нь ярихдаа, манай хоёр охин бага байхдаа элдэв юм асууж их өр өвтгөдөг байж билээ. "...Ээж минь бид хоёрыг голчихсон юм уу...?, бид хоёр муу хүүхдүүд байсан юм уу?, эсвэл миний ээж муу хүн юм уу ?" гэх мэтээр элдвийг асуун, орчиндоо дасталаа их л уйлдаг байсан тухай дурсаж байна.
Хүүхэд үрчилж авч буй ихэнхи гэр бүлийн хүмүүс ийм байдлийг нь мэддэг авч, хэрэв хүүхдүүддээ энэ байдлийг хэлвэл хүүхдүүд нь сэтгэл нь "урваж", эх орон луугаа буцна, цаашлан өөрсдөө үр хүүхэдгүй хоцрохоос эмээн, энэ хэргийг мэдсэн ч нүдээ анин өнгөрөөдөг аж.
Асрамжийн газар нь очиж асуувал, нэг байшин дотор хэдэн зуун хүүхдүүд аж төрөнө. Эзнээс нь ярилцлага аван, энэ талаар юу гэж боддог талаар асуувал, "...хэрэв тэр хоёр охин энэ америк гэр бүлд үрчлүүлээгүй бол одоо эх шигээ л дээрдсэн юмгүй, их л удаж биеэ үнэлэгчид болсон байх байсан. Харин ч энэ хоёр хүүхдэд ийм ирээдүй олгосон бидэнд баярлах хэрэгтэй..." хэмээн хээв нэг өгүүлэх юм.
Өнөөх хүн хоёр охиныг үрчилж авсан айлыг олж очин, охидуудад ээжийнх нь талаар ярин, эсэн мэнд байгааг нь дуулгана.
Охид ч баярлалдан уйлалдах авч бага охин нь ээжтэйгээ очиж уулзахыг хүсэхгүй байгаагаа илэрхийлэх юм. "...Намайг тэнд очвол, тэр чигт нь үлдээчихвэл би яах болж байна, би энд өссөн эндээс ахиж явахгүй..." гэх юм. Том охин нь бага дүүгээ бодвол ээжийгээ гэх дурсамж нь илүү юу, юутай ч төрсөн эхтэйгээ очиж уулзана гэдгээ хэлэв.
Ингээд телевизийн нэг баг дагуулан өнөөх охиныг, үрчилсэн аав ээжтэй нь дагуулан өнөөх тосгонд гэнэт давхиад очиж байна.
Зовсон эх тариан талбай дээрээсээ өөрийг нь чиглэн ирж буй цуваа машиныг гараа далдлан тосон авна. Машин дотроос нь үзэсгэлэнтэй сайхан охин бууж ирээд, "...ээжээ би байна, охин нь байна" гэхэд өнөөх эх охиноо харан шууд ухаан балартан унах юм.
Удалгүй буцаж сэргээд, охиноо тас тэврэн уйлан хайлан өөрийн хэлээрээ "...чи минь хаашаа явчихав даа, энэ олон жил ямар их хайсан гэж сананa, хэдэн шөнө нойргүй уйлж, нулимсаа дуустал мэгшисэн гэж санана..." хэмээн уйлан хайлан сууна. Харамсалтай нь өөрийн хэлээ мартсан охин ээжийнхээ юу гэхийг үг бүрчлэн ойлгоогүй, дэмий л тэврэн зогсоно.
Удалгүй бэтгэрсэн эх он удаан жил мөрөөдсөн охиныхоо үсийг нь самнан бага дүүг нь сураглана. Охин ээждээ, "...дүү маань шалгалт шүүлэг ихтэй байгаа тул ирж амжаагүй, дараа жил яг ирнэ гэдгээ амласан" гэж хэлнэ.
Охиноос сурвалжлагч асууж байна, чи одоо төрсөн ээжийгээ оллоо, эндээ үлдэх үү гэхэд, "...үгүй би энд үлдэхгүй, миний гэр бүл, миний найзууд бүгд америкт байгаа, би унаган хэлээрээ ч ярьж чадахгүй, түүнээс гадна ийм нөхцөлд амьдрана гэж надад төсөөлхөд бэрх байна" гэлээ.

Ийм нэгэн нэвртрүүлэг өчигдөр үзэв. Эцэст нь бодов, хэн нь буруутай юм бэ?

1. Амьдралаа өөд нь татаад явах тэнхэлгүй ядарсан эх буруутай юу?

2. Эцэг эхээс нь хууран салгаад, бусдад үрчүүлдэг байгууллага буруутай юу?

3. Харийн хүүхэд ямар замаар үрчлэгддэггийг мэддэг хирнээ, өөрсдийн боломжийг илүүд үзэн, энэ наймааг хөхүүлдэг гадаадын гэр бүлүүд буруутай юу?

4. Сүүлд, төрсөн эхийгээ голон, ийм газар амьдaрч чадахгүй гэж ярих охидуудад бас буруу байна уу?

Юу гэж бодоцгоож байна?